Co to jest platforma low-code / no-code?

Różnica między low-code a no-code

Chociaż terminy te są często używane zamiennie, istnieje między nimi subtelna różnica:

• Platformy no-code: Są zaprojektowane głównie dla użytkowników nietechnicznych (tzw. citizen developers) – analityków biznesowych, pracowników działów operacyjnych itp. Pozwalają na tworzenie prostszych aplikacji bez pisania jakiegokolwiek kodu, korzystając wyłącznie z gotowych bloków i konfiguracji.
• Platformy low-code: Są skierowane zarówno do użytkowników nietechnicznych, jak i profesjonalnych deweloperów. Oferują wizualne narzędzia do szybkiego tworzenia większości aplikacji, ale jednocześnie dają możliwość dodawania własnego kodu (np. JavaScript, Python, SQL) w celu implementacji niestandardowych funkcjonalności, integracji czy bardziej złożonej logiki. Zapewniają większą elastyczność i możliwości niż platformy no-code.

Cel i korzyści platform low-code/no-code

Głównym celem tych platform jest demokratyzacja procesu tworzenia oprogramowania i przyspieszenie dostarczania rozwiązań cyfrowych. Korzyści płynące z ich stosowania to:

• Szybkość rozwoju (Speed): Znaczne skrócenie czasu potrzebnego na zbudowanie i wdrożenie aplikacji w porównaniu do tradycyjnego kodowania.
• Niższe koszty (Cost Reduction): Redukcja kosztów związanych z zatrudnianiem wysoko wykwalifikowanych deweloperów (zwłaszcza przy platformach no-code) oraz przyspieszenie rozwoju obniżające koszty projektu.
• Zwiększona produktywność: Możliwość szybkiego tworzenia prototypów, MVP (Minimum Viable Product) i prostszych aplikacji biznesowych.
• Demokratyzacja IT (Citizen Development): Umożliwienie pracownikom nietechnicznym tworzenia własnych narzędzi i automatyzacji procesów, odciążając działy IT.
• Łatwiejsze utrzymanie (w niektórych przypadkach): Wizualne modelowanie może ułatwić zrozumienie i modyfikację aplikacji.

Ograniczenia i wyzwania

Platformy low-code/no-code mają również swoje ograniczenia:

• Mniejsza elastyczność i możliwości dostosowania: W porównaniu do tradycyjnego kodowania, możliwości tworzenia bardzo niestandardowych, złożonych lub wysoce zoptymalizowanych rozwiązań są ograniczone, zwłaszcza w przypadku platform no-code.
• Ryzyko vendor lock-in: Silne uzależnienie od konkretnej platformy i jej ekosystemu. Migracja aplikacji na inną platformę lub technologię może być trudna lub niemożliwa.
• Problemy ze skalowalnością i wydajnością: Aplikacje tworzone na niektórych platformach mogą mieć problemy z wydajnością lub skalowalnością przy dużym obciążeniu lub złożonej logice.
• Zarządzanie i jakość (Shadow IT): Rozproszone tworzenie aplikacji przez „citizen developerów” może prowadzić do problemów z jakością, bezpieczeństwem, spójnością i zarządzaniem (tzw. „shadow IT”, czyli systemy tworzone poza kontrolą działu IT).
• Koszty licencyjne: Wiele platform low-code/no-code działa w modelu subskrypcyjnym, a koszty licencji mogą rosnąć wraz ze wzrostem liczby użytkowników lub aplikacji.

Zastosowania

Platformy low-code/no-code znajdują zastosowanie w tworzeniu różnego rodzaju aplikacji, takich jak: proste aplikacje biznesowe (np. do zarządzania przepływem pracy, obsługi zgłoszeń), formularze online, wewnętrzne narzędzia administracyjne, prototypy i MVP, proste strony internetowe i aplikacje mobilne. Są coraz częściej wykorzystywane do automatyzacji procesów biznesowych (BPA).

Podsumowanie

Platformy low-code i no-code to dynamicznie rozwijający się trend w tworzeniu oprogramowania, który umożliwia szybsze i łatwiejsze budowanie aplikacji przez szersze grono użytkowników. Choć oferują znaczące korzyści w zakresie szybkości i kosztów, wiążą się również z pewnymi ograniczeniami dotyczącymi elastyczności i kontroli. Stanowią one cenne uzupełnienie dla tradycyjnego rozwoju oprogramowania, szczególnie w przypadku prostszych aplikacji i automatyzacji procesów.